Terapia rodzinna – często nazywana jest terapią systemową,
gdyż podstawę teoretyczną dla opracowania jej zasad dała teoria systemów.
Rodzinę traktuje się tu jako system połączonych wzajemnie ze sobą elementów
– czyli poszczególnych osób tworzących rodzinę.
Dolegliwości jakich doświadczają członkowie rodziny traktowane są jako wynikające
z określonych nieprawidłowości w organizacji systemu rodzinnego jako całości.
Uwaga terapeuty jest skierowana na naprawę różnych aspektów funkcjonowania rodziny
– takich jak komunikacja pomiędzy członkami rodziny i ich wzajemne odniesienia względem siebie,
porządek w układzie rodzice – dzieci, emocjonalne procesy w rodzinie.
Nieprawidłowości w tych obszarach nie są traktowane jako trwałe zaburzenie czy patologia
ale jako czasowe dysfunkcje, wynikające z dążenia rodziny do przetrwania i zachowania całości.
Na wystąpienie takich dysfunkcji narażona jest każda rodzina,
szczególnie w obliczu trudnych wydarzeń życiowych – jak np. śmierć bliskiej osoby, utrata pracy,
przewlekła choroba.
Również niektóre etapy w naturalnym cyklu życia i rozwoju rodziny
stanowią zwiększone zagrożenie dla rodzinnej harmonii i, jako takie,
narażają ją na wystąpienie dysfunkcji.
Takimi etapami są np. okres dorastania dzieci czy też odchodzenie dorosłych dzieci z domu rodzinnego.
Osiągane w wyniku terapii rodzinnej, pozytywne zmiany w różnych obszarach rodzinnego życia,
zwiększają dobrostan i jakość życia poszczególnych członków rodziny.
